را هڪارهاے عملے امام علے (ع) در نهجالبلاغه برا ے ایجاد وحدت اسلا مے
امام علے (ع) براے تحقق هدف بزرگ و الهے خویش ڪه وحدت و انسجام مسلمانان در گستره جهان اسلام است، به را هڪارهاے عینے و عملے آن اشاره مے ڪند ڪه در زیر به چند نمونه از آنها اشاره میشود:
۱) تمسڪ به قرآن و پیامبر
همان گونه ڪه در حدیث ثقلین پیامبر گرامے اسلام (ص) مے فرماید: «اگر بعد از من قرآن و اهلبیت (ع) را الگو قرار دهید و از آنها پیروے نمایید، هرگز دچار گمرا هے ، ضلالت و تفرقه نخواهید شد». امام علے (ع) نیز قرآن و شخصیت پیامبر(ص) را در خطبه ۱۸ عامل اتحاد مسلمانان مے داند: «خدایشان واحد است، پیامبرشان یڪے است و ڪتا بشان نیز یڪے است، پس آیا خدا آنها را به اختلاف امر ڪرده ڪه اطاعتش مے ڪنند یا آنڪه از اختلاف نهے ڪرده و او را نافرمانے مے ڪنند.”
۲) صبر در مسائل سیاسے
صبر و استقامت حضرت علے (ع) در همه دورانهاے زندگیش، به راستے عجیب و بے نظیر است. مقاومت او در جنگهاے صدر اسلام، مقاومت او در برابر منافقان، استقامت او در عصر خلافتش در جنگهاے ناخواستهاے همچون جمل، صفین و نهروان، هر ڪدام آینه شفا فے براے نشان دادن استوار ے و مقاومت است.
خطبه شقشقیه را مے توان نظریه سیا سے آن حضرت در باب صبر در مسائل سیاسے دانست، همچنان ڪه میفرماید: «پس از ارزیابے درست، صبر و بردبار ے را خردمندانهتر دیدم. پس صبر ڪردم در حا لے ڪه گویا خار در چشم و استخوان در گلوے من مانده بود و با دیدگان خود مے نگریستم ڪه میراث مرا به غارت مے برند».
هنگامے ڪه توطئه جنگ جمل را سردمداران آن فراهم ڪردند، حضرت مجبور شد به سوے بصره حر ڪت ڪند، بنابراین فرمود: «دیدم صبر از تفرقه ڪلمه مسلمانان و ریختن خونشان بهتر است. مردم تازه مسلمان هستند و دین مانند مشڪے است ڪه تڪان داده مے شود ڪو چڪترین فرد آن را وارونه مے ڪند».
۳) رعایت ادب ڪلامے
یڪے از طرق ایجاد اتحاد و بستن راه پرا ڪندگے و اختلاف، رعایت ادب در ڪلام است. به نحوے ڪه سخنان گوینده، جسارت و اسائه ادب به مخاطب نباشد، تا از این طریق تیرگیها و اختلافات رفع شود و صلح و صفا میان مسلمانان برقرار گردد. امام علے (ع) در این باره سخنان بسیار ے دارد از جمله: «از گفتن سخن زشت و ناهنجار بپرهیزید ڪه دل را پر از خشم و ڪینه مے ڪند»، «زبانت را به سخن ملایم و سلام ڪردن، عادت ده تا دوستانت زیاد و ڪینه ورزانت ڪم شوند» و «بدزبانی ارزشت را مے ڪاهد و برادرے را فاسدمےڪند”
۴) شناسایے گروههاے تندرو ے اسلامے
یڪے از چالشهاے اسا سے فراروے وحدت اسلا مے ، وجود فرقههاے تندروے اسلا مے است ڪه امام (ع) آنان را منحرفا نے مے داند ڪه شیطان را معیار ڪار خود گرفته اند. در عصر حڪومت امام (ع)، خوارج، یڪے از این گروهها بودند ڪه گناه ڪبیره را موجب خروج از اسلام مے دانستند. امام (ع) ضمن تبیین موضوع، فرمود: «شما مے دانید ڪه رسول خدا (ص) زناکار محصنه را سنگسار مے ڪرد ، دست سارق را قطع مے ڪرد. رسول خدا(ص) آنها را به گناهشان مؤاخذه مے ڪرد و حق را درباره آنها ادا مے فرمود، اما سهم آنان را از اسلام قطع نمے ڪرد و نامشان را از فهرست مسلمانان خارج نمے ڪرد.”
:small_red_triangle_down:منابع:
۱- نهج البلاغه
۲- غرر الحڪم و دررالڪلم
# تاریخ_ نهج _ البلاغه
